س.سارو (شعر دوم --دکتریه)

قصیده دکتریه   

طنزی راجع به دانشجویان رشته پزشکی !! !!

گر پزشکی را گزیدی مو شود خاکستری
گو چرا آخر تو در دامش گرفتار اندری ؟
 

حسرتی جانسوز خور ، از بهر این کار غلط
کاش ! اندر خانه می خوردی عزیزم بربری 

خاکمان بر سر ندانستیم و تا محشر رفیق
دستمان کوتاه شد زان دست پخت مادری 

ای شما آینده سازان ای پزشکان عزیز
این چه کاری بود سر زد ، از شما ، یا رب دری 

باز کن بر روی ما از رحمت بی منتهات
تا که شاید ما شویم از آفتش یک دم بری
 

فکر کردی می توانی با پزشکی در جهان
پز دهی ؟ انگار بالاتر ز مایی یک سری ؟
 

خیر ، آقا گرچه در کنکور بهتر درس را
خواندی اما هیچ کس گفته است ، از ما برتری ؟
 

دختری آمد که تا دکتر شود اما دریغ !
قبل دکتر گشتنش گردید مو ها فرفری
 

آن قَدَر آرایشش تحریک می سازد مرا
آرزو دارم ببینم رقص او را بندری 

روسری را گر چه او بر سر زمانی می گذاشت
مقنعه حالا بود ، ای کاش پوشد روسری 

گام بر می دارد او با عشوه و ناز و ادا
طالب اینند مردان ، در کمر سازد قری 

گر بخواهم وصف دیگر گویم از دختر ، پزشک
قصه را هرگز نمی سازد بدین سو این وری 

حال اگر نوبت به دکتر گشته از جنس پسر
دین ندارد بلکه بی دین است و مذهب هرهری 

آن پزشکی کاو به دنبال فشن باشد چه است ؟
او بود بازیچه ی گوساله ی این سامری
 

آن چنان در بند مد باشد پسر طوری که من
خر بپندارم وُ را گر می نخواند عرعری 

خر بِه از او باشد آخر چون که دارد یک هنر
آن پسر حتی نمی داند ره خنیاگری
 

وضعشان باشد وخیم از فرط نادانی همه
وصف حال این پزشکان را کنم من داوری 

هر کدام از گردش چرخ و فلک گشته ملول
هر کدام اندر ره بیچارگی پیغمبری 

بعد چندین سال درس و مشق و تست و امتحان
ای دل انگیزم چه کردی ؟ چون که فعلا انتری ! 

پیش خود اندیشه کردی کار خوبی می کنی ؟
مدتی بعد از ریاضت ، افتخار کشوری ؟
 

تازه این گام نخستین است کآن برداشتی
راه طولانی بمانده باید آن را بسپری 

گرچه طولانی شده عرض من ای نور دو چشم
کار ما طنازی است و اندکی هم شاعری 

من نه آنم کاو شده فرهنگ ساز و علم دوست
من پزشکی با سخن های بدیع و گوهری 

قصد خود را گفتم و دیگر زیاده عرض نیست
شعر را پایان رسانم با کلام انوری 

کآن بزرگ شاعران این گونه فرموده بیان
“  ای مسلمانان فغان از جور چرخ چنبری  “ 

                    سعید جعفری
                 دانشگاه علوم پزشکی تبریز